امام علی (علیه السلام) فرمودند:

اِنَّ مَثَلَ الدنُّیا و الآخِرَهِ کَرَجُلٍ لَهُ امراَتانِ، اِذا اَرضی اِحداهُما اَسخَطَ الآخَرَ؛

مثل دنیا و آخرت همچون مردی است که دو همسر داشته باشد، هر گاه یکی از راضی کند، دیگری را ناراضی کرده است.

غررالحکم، ج2، ص 538

گر چه مطلوب است یک مسلمان هم دنیا را داشته باشد و هم آخرت را، گاهی این دو با هم تعارض پیدا می کنند و شرایط «انتخاب» پیش می آید.
آن جا که برای داشتن هر کدام مجبور باشیم یکی را فدا کنیم، چه باید کرد؟
برخی «نقد دنیا» را می چسبند و «نسیه ی آخرت» را رها می کنند. این کار در محاسبه ی کلی خطاست؛ چرا که پس از «امروز» هم «فردا»یی وجود دارد و همه ی کارها در دنیا خلاصه نمی شود.
اگر به تعبیر امام دنیا و آخرت مثل دو «هَوُو» باشد که راضی ساختن یکی به نارضایی دیگری می انجامد، به قیمت رنجش کدام یک باید دیگری را راضی ساخت و رضا و خشنودی کدام یک ارزشمندتر است؟
کسی که به «سعادت اخروی» بیندیشد و «رضای خدا» را در نظر بگیرد، باید از آنچه به آن سعادت ابدی و خشنودی پروردگار ضرر می زند، بپرهیزد.
باختن آخرت به قیمت رسیدن به دنیا عاقلانه نیست.

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).